Wat doen die emoties met mij? Welke emoties ervaar ik zelf op het podium?
Het onder woorden brengen bleek nog niet zo eenvoudig. Mijn allereerste poging vind je hieronder.
De emoties van de flamencogitaar
Na één van mijn homecoming concerten sprak een man mij aan. ‘Voor het eerst in mijn leven werd ik geraakt door de emotie van de muziek zelf, waarbij ik dat normaal alleen kan ervaren bij het luisteren naar songteksten.’ We voerden een mooi kort gesprek. Zijn ervaring maakte me blij, want ik begreep hem wel.
Aandacht voor de melodie is enigszins ondergesneeuwd geraakt de afgelopen decennia. Terwijl ik juist altijd gecharmeerd ben geweest van melodieën. Daar word ik meer door geraakt. Ik hou bijvoorbeeld niet voor niets ook van filmmuziek.
Dat inspireert me dan ook om meestal composities te creëren die melodieus zijn. Het voelt voor mij als een vertaling van de zang naar de gitaar. Op die manier werk ik al mijn hele leven.
Manolo Sanlúcar deed dat ook altijd. Dat zal vast ook een belangrijke reden zijn waarom ik me zo met hem verbonden voel.
De emoties bij de verhalen van mijn eigen nummers
Tijdens het spelen op het podium mag ik me niet laten afleiden. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Muziek roept vaak beelden op, herinneringen die als vanzelf naar voren komen. Bijvoorbeeld bij het nummer ‘Postcard for my mother’, waarbij mijn moeder haast vanzelf in gedachten verschijnt.
Onlangs doemden tijdens een optreden aansluitend beelden uit mijn jeugd op van mijn hondje dat vrolijk door de straat rende.
Het is constant zoeken naar een balans. Ik moet waakzaam blijven om niet door emoties overweldigd te raken. Ik moet de beelden aanschouwen zonder erin verstrikt te raken.
Maar soms, wanneer de kracht van het alleen zitten op het podium overweldigend dreigt te worden, vraag ik simpelweg de mensen en dieren uit die beelden om hun steun.
De emoties bij het spelen van mijn eigen nummers
Tijdens een recent optreden overviel me plotseling een kortstondig gevoel van weerstand. Er kwam namelijk een passage aan die niet goed voelde om te doen.
Dankzij mijn ervaring wist ik vrijwel direct hoe ik dit kon oplossen. Tot mijn verbazing merkte het publiek niets van mijn moment van verwarring.
Sterker nog, ze reageerden bijzonder enthousiast, terwijl het nummer iets korter was geworden dan de originele versie. Eind goed al goed, maar zo voelde dat niet voor mij.
Dit was het laatste zetje dat me deed inzien dat dit nummer op deze manier niet goed voor me werkte op het podium. Als er een band had meegespeeld, was er meer balans geweest. Maar alleen voelde het nummer te lang aan.
Het moest compacter worden om sterker over te komen. Na mijn bewerking speelde ik het nummer weer met veel plezier.
Door op deze manier naar mijn optredens te kijken, voelt elk concert als een unieke prestatie op maximaal niveau.
De emoties tijdens het spelen op het podium
Tijdens een optreden zag ik vanuit mijn ooghoek een oudere man die tranen in zijn ogen had. In dat moment overviel me een gevoel van twijfel: speelde ik misschien niet goed genoeg?
Mijn optreden is bedoeld om het publiek een prachtige ervaring te bezorgen. Maar na het optreden kwam ik erachter dat hij juist diep was geraakt door de muziek. Dat ontroerde me.
Het besef dat mijn flamencogitaarspel emoties kan losmaken bij het publiek is een bijzondere ervaring.
Het tegenovergestelde gebeurt ook. Nadat ik onlangs de laatste noten had gespeeld kwam een vrouw al dansend mijn kant op. Ze zat nog volledig in het ritme van mijn laatste nummer.
Het enthousiasme en de vreugde die ze uitstraalde, was mooi om te zien.
Het laat zien dat ik met mijn flamencogitaar in staat ben om een diepe verbinding met mensen te creëren en emoties over te brengen. Het is telkens een eer om voor publiek te mogen spelen.
English (UK) 
Nederlands